II. Abdülhamid Osmanlı-Rus Savaşı’nın akabinde parlamentoyu tatil ederek mutlak monarşiye ve muhafazakâr iç politikalara geri döndü. Hükümet ve bürokrasi üzerinde mutlak hakimiyet kurarak, bu yolla dış politikayı da bizzat kendisi ele aldı. Hükümetin iç ve dış işlerine dair bütün uygulamalarına en ince teferruatlarına kadar karıştı ve yönlendirdi. Her ne kadar yönetimde mutlakiyeti esas aldı ise de her konuda danışmanlarından raporlar istedi.

O, aynı zamanda merkeziyetçi bir padişah idi. Ayrıca, reform taleplerini daima şüphe ile karşıladı. Taşra vilayetlerinde, yöneticilerini sıkı takip etti. Menfaatleri gereği merkezden bağımsız hareket etmek isteyen ve dış müdahaleye sebep olabilecek kimi taşra eşrafını, kabile/aşiret liderlerini genellikle gayr-i resmi bazen de resmi olarak idari işlerin içine alıp muhalefetlerini önledi. Halkın üzerinde nüfuzu olan şeyh ve dini liderleri yakınında bulundurdu.