Kelime başındaki elif, konulmamış üstünüyle birlikte a olarak okunur: ahmak, ahlâk (ahlâk), aslâ, azdâd “zıtlar”, atles, azher “pek açık, pek belli”, a‘dâd “adetler, sayılar”, ağyâr (ağyar) “yabancılar”, aklâm “kalemler”. Türkçeye girmiş olan kelimelerde de çoklukla böyledir; ancak kimi ünsüz seslerde bu kurallı durumun bozulduğu görülür: azdâd yerine ezdâd, atfâl “çocuklar” yerine etfal, atrâf yerine etrâf.