Okuma dilinin bu söyleyişi yani bir ünsüzden sonraki ا (elif) her zaman uzun a okunur. Ancak bu a da bilgili kimselerin okumalarında daralmış ve incelmiş bir sestir, uzun e’ye yakın olması XVI. yüzyıl metinlerinde yazıya geçirilmiştir:
م ا زريدوكی mezâ´r-idügi, حصارده كی hisâ´rdegi,
ديارده كی diyâ´rdegi, كنارنده كی kenâ´rindegi.