Arapça’nın sıfattakımı kalıbı Türkçe’ye bir yapım kalıbı olarak alınmamış, Osmanlı Türkçesi döneminde yalnızca Arapça sıfattakımı kalıbıyla yapılmış kimi söz öbekleri kullanılmıştır. Bunların hemen hemen hepsi sözlük kelimeleridir. Bir belirtme öbeği olan bu öbeklerde de üyelerin yeri terstir; yani ad (belirtilen)+sıfat (belirten): اشجار القديده eşcârü'l-ḳadîde “kuru ağaçlar”, اعصار السالفه a‘sârü's-sâlife “geçmiş yüz yıllar”, ﺎﻓطمة ا ﺭﻫﺰﻟاء Fâtımetü'z-zehrâ “tertemiz, yüzü ak Fatma”, روضة المطهره ravzatü'l-mutahhere “temiz, arınmış bahçe” gibi. Arapça sıfattakımlarında da ad, sıfata belirtme takısı ( ال ) ile bağlanır ve örneklerde görüldüğü gibi, ilk kelimenin sonundaki ünsüz ötrü ile, yani u, ü olarak okunur.
Yine adtakımlarında olduğu gibi, kelime uzun a gibi okunan bir ye ile bitiyorsa, bu ye a, e olarak okunur. Bunun iki örneği Arap aylarından 5. ve 6.sının adlarıdır:
Cumâde'l-ûlâ ﺩﺎﺟﻤى ا ﻭﻻﻟﻰ , Cumâde'l- âhire ﺩﺎﺟﻤالآ ﻩﺮﺧ gibi.
Ancak bunlar Türkçede Cemâziye'l-evvel, Cemâziye'l-âhir gibi söylenmiştir.

Burada da anlaşıldığı üzere doğru cevap D şıkkıdır.