Klasik Osmanlı tarih yazımı, 18. yüzyılı Tanzimat reformlarına ve “batılılaşmaya” referansla anlamaya çalışır ve dönemi gerileme paradigması içerisine oturtur. Bu bağlamda 18. yüzyıl için en etkili paradigmayı Lâle Devri oluşturur; batılılaşmanın Türkiye’deki başlangıcını teşkil eden bu dönem, Tanzimat’a giden çizgide Nizam-ı Cedid ile beraber doğrusal bir tarihsel düzleme oturtulur. Günümüz Osmanlı tarihçiliği, bu dönemdeki gelişmeleri sadece Batı’da meydana gelen hadiselerin bir yansıması ve Avrupa’dan doğrudan veya dolaylı alınan ilhamın bir sonucu değil, iç dinamiklerin yahut daha başka coğrafyalarla da çoklu etkileşimin bir sonucu olarak kavramak eğilimindedir. Bu tarih yazım paradigmasının değişiminde, Edward Said’in Oryantalizm’i ile beraber revizyonist Osmanlı tarihçilerinin etkisi önemlidir.