Yeniçeri Ocağı’nın yerine kurulan Asakir-i Mansure-i Muhammediyye’nin hekim ve cerrah ihtiyacını karşılamaya yönelik olarak Hekimbaşı Mustafa Behçet Efendi’nin yeni tarzda eğitim verecek bir okulun kurulması önerisi üzerine 14 Mart 1827’de şehzadebaşı’nda bulunan Tulumbacıbaşı Konağı’nda Tıphane-i Âmire açıldı. Öğrenci sayısı yıllara göre 80 ilâ 125 arasında değişen okul-da eğitim dili Fransızcaydı. 4 Mart 1831’de ordunun cerrah ihtiyacının karşılanabilmesi için Topkapı Sarayı’nda bir Cerrahhane açıldı. Bu yeni okulun eğitim dili Tıbbiye’nin aksine Türkçeydi. Tanzimat’ın ilânından sonra Abdülhak Molla’nın önerisiyle gayrimüslimlerin çocukları da okula alındı. 1840’ta Mekteb-i Tıbbiyye bünyesinde oluşturulan Meclis-i Umur-i Tıbbiyye-i Mülkiyye’nin görevi, hekim, cerrah ve eczacı gibi sağlık personelini atama veya görevden alma ve eczane açma muamelelerini yürütmekti. Mekteb-i Tıbbiyye zamanla halk sağlığıyla da ilgilendi. Öteden beri bilenen ve uygulanan çiçek aşısı yaygınlaştırıldı; hatta, istekli bazı kişilere dersler verilerek aşı memuru olarak taşrada görevlendirildi. Mekteb-i Tıbbiyye’de tıp dışında eczacı sınıfları da vardı. 1869’da beşinci sınıftan başlamak üzere eğitim dilinin Türkçe olması kararlaştırıldı. 1871’de Harbiye.