Güvenlik görevlileri tarafından gerçekleştirilen her türlü güç uygulamaları, ister polis ve asker (jandarma) gibi genel güvenlik/kolluk personeli isterse özel güvenlik personeli olsun, gücü kullananların güvenlik personeli olmaları, yapılan müdahalenin ‘meşru’ ve ‘kanuni’ olması için yeterli bir neden sayılmaz. Kullanılan gücün meşru kuvvet kullanımı olabilmesi için her şeyden önce mevzuata uygun olması zorunludur. Kuvvet kullanma uygulamaları her zaman fiziki güç, diğer bir ifade ile ‘zor’ kullanma boyutunda olmayabilir. ‘Kuvvet kullanma’ en genel anlamda bir güvenlik görevlisinin sahip olduğu fiziki güç kullanma yetki ve potansiyelini ifade eder. Üzerinde üniforma ve teçhizatı olan bir güvenlik görevlisinin bir yerdeki fiziki varlığı bir tür pasif kuvvet uygulaması olarak değerlendirilebilir. Güvenlik hizmetlerinin yerine getirilmesinde kuvvet kullanma her zaman ‘son çare’ olarak düşünülmelidir. Görevini iyi bilen ve kendinden emin olan bir personelin kuvvet kullanma öncesi uygulayabileceği ve onun kuvvet kullanma ihtimalini azaltacak görevlinin üzerindeki teçhizat, üniforma, beden dili ve fiziki mesafenin ayarlanması gibi bazı unsurlar vardır. ‘Taktik iletişim’, beden dili ve öz dilinin ortak kullanılarak gerçekleştirilen iletişimdir. Kuvvet kullanımı aynı zamanda zor olarak da tanımlanan fiziki güç kullanımı ile sınırlı değildir. Güvenlik personelinin uygulayabileceği kuvvet, onun bir yerde fiziki olarak bulunması olarak da tanımlanan ‘düşük yoğunluklu kuvvet’ ile ‘ölümcül kuvvet’ uygulaması arasında geniş bir yelpaze içerisinde gerçekleşebilir.