‘Profesyonellik’ ve ‘etik’ kavramları arasında, a^deta bu kavramları eşanlamlı kılacak ölçüde yakın bir ilişki vardır. Hangi mesleğe mensup olursa olsun görevini o mesleğin gerekleri ve inceliklerine uygun şekilde yerine getirenler, ‘etik personel’ olarak tanımlanabilir. Benzer şekilde mesleğinin yasal ve etik gereklerini yerine getirenler ‘profesyonel personel’ olarak da nitelenebilir.

Seçeneklerde verilen dört kriter kullanılan kuvvetin toplumsal meşruiyetini belirleyen kriterlerden iken ispatlanabilir kuvvet bunların arasında değildir.

İnsanların kendi aralarındaki ilişkilerinde ve karşılaşmış oldukları sorunların çözümünde temel prensip ‘barışçıl yöntemlere öncelik vermek’ olmalıdır.

Profesyonel bir güvenlik görevlisinin tutum ve davranışları şu şekilde sıralanabilir; kendisinin de diğer insanlardan bir insan olduğunu sürekli olarak hatırında bulundurmak. Kendisine yapılmasını istemeyeceği bir şeyi başkalarına yapmama duyarlılığı taşıma. Olumsuz ayrımcılık içeren tutucu davranışlardan uzak durma. Çocuklara, yaşlılara ve yardıma muhtaç insanlara karşı olumlu ayrımcılık göstererek daha duyarlı ve nazik davranmak, görev ilişkilerinde sürekli negatif değil ‘olumlu, yapıcı ve yardımcı’ olmak. Kişisel ve özel sorunlarını belirgin bir şekilde görevine yansıtmamaktır. 

İyi giyimli insanlara karşı konuşma ve ikazlarda olumlu bir tutum takınılırken kılık kıyafeti pek de düzgün olmayan insanlara karşı kullanılan kaba üslup ise bir tür sosyal sınıfa dayalı ayrımcılıktır.

Renk, bireylerin doğuştan sahip oldukları farklılıklar sınıfına girmektedir

Bir güvenlik personelinin görev yaparken pratik anlamda sahip olduğu tercih yapma durumu ‘inisiyatif kullanımı’ olarak tanımlanır.

Hangi mesleğe mensup olursa olsun görevini o mesleğin gerekleri ve inceliklerine uygun şekilde yerine getirenler, ‘etik personel’ olarak tanımlanabilir.

Güvenlik personelinin görevleriyle ilgili konularda kendi bireysel tercihleriyle bazı kararlar alırlar. Sözlükte karar verme yetkisi olarak da tanımlanan inisiyatif genel anlamı ile bir güvenlik görevlisinin karşılaştığı bir olay karşısında kendi iradesi ile seçebildiği bir davranışı ortaya koyması olarak tanımlanabilir.

Güvenlik görevlilerinin kendilerine veya başkalarına yönelik ani ve hayati tehlike düzeyindeki bir tehdidi gidermek için kullanmak zorunda kaldıkları güç uygulamaları ‘yüksek yoğunluklu kuvvet’ olarak tanımlanır. Yüksek yoğunluklu kuvvet kullanımının en üst boyutu ‘ölümcül kuvvet’ kullanımıdır. Gerekli yasal şartlar oluştuğunda ve diğer tüm barışçıl metotların kullanılmasına rağmen istenen sonucun alınamadığı veya kullanımının uygun ve uygulanabilir olmadığı durumlarda ‘son çare’ (last resort) olarak ölümcül kuvvete başvurulur.

Güvenlik görevlileri tarafından gerçekleştirilen her türlü güç uygulamaları, ister polis ve asker (jandarma) gibi genel güvenlik/kolluk personeli isterse özel güvenlik personeli olsun, gücü kullananların güvenlik personeli olmaları, yapılan müdahalenin ‘meşru’ ve ‘kanuni’ olması için yeterli bir neden sayılmaz. Kullanılan gücün meşru kuvvet kullanımı olabilmesi için her şeyden önce mevzuata uygun olması zorunludur. Kuvvet kullanma uygulamaları her zaman fiziki güç, diğer bir ifade ile ‘zor’ kullanma boyutunda olmayabilir. ‘Kuvvet kullanma’ en genel anlamda bir güvenlik görevlisinin sahip olduğu fiziki güç kullanma yetki ve potansiyelini ifade eder. Üzerinde üniforma ve teçhizatı olan bir güvenlik görevlisinin bir yerdeki fiziki varlığı bir tür pasif kuvvet uygulaması olarak değerlendirilebilir. Güvenlik hizmetlerinin yerine getirilmesinde kuvvet kullanma her zaman ‘son çare’ olarak düşünülmelidir. Görevini iyi bilen ve kendinden emin olan bir personelin kuvvet kullanma öncesi uygulayabileceği ve onun kuvvet kullanma ihtimalini azaltacak görevlinin üzerindeki teçhizat, üniforma, beden dili ve fiziki mesafenin ayarlanması gibi bazı unsurlar vardır. ‘Taktik iletişim’, beden dili ve öz dilinin ortak kullanılarak gerçekleştirilen iletişimdir. Kuvvet kullanımı aynı zamanda zor olarak da tanımlanan fiziki güç kullanımı ile sınırlı değildir. Güvenlik personelinin uygulayabileceği kuvvet, onun bir yerde fiziki olarak bulunması olarak da tanımlanan ‘düşük yoğunluklu kuvvet’ ile ‘ölümcül kuvvet’ uygulaması arasında geniş bir yelpaze içerisinde gerçekleşebilir. 

Sonuç olarak, güvenlik görevlilerinin sahip oldukları ‘fiziki güç kullanma yetkisi’ olumlu ve olumsuz yönleriyle ‘kuvvet’ ve ‘şiddet uygulaması’ olmak üzere iki kategoriye ayrılabilir. 

Üstlerin egosunu okşayan abartılı şeklî saygı ritüelleri zamanla görevlerini gereği gibi yerine getirmeyen astların ihmal ve eksikliklerini örtmek için kullandıkları bir tür ‘şeklî yalakalık’ olarak tanımlanabilir.

Saldırganlık ve kuvvet kullanma eğilimi her zaman kişinin kendisini güçlü görmesinden kaynaklanmayabilir. Kişinin içinde bulunduğu ‘korku’, ‘heyecan’, ‘endişe’, ‘panik’ ve ‘kendine güvensizlik’ de kişiyi saldırgan yapabilir.

Kuvvet kullanımında gerekli olan en az limite asgari kuvvet denilmektedir. Etkisiz hale getirme, tehlikeyi oluşturan öznenin tehlike oluşturamayacak duruma getirilmesidir. Kuvvet kullanımından önce tehlikenin ortadan kaldırılması için her yol denenmesine rağmen kaldırılamadığı takdirde kuvvet kullanımına son çare denir. Güvenlik görevlisinin kullanacağı kuvvetin karşılaşılan tehlike ile orantılı olması durumu için orantılılık kullanılmaktadır. Soruda geçen tanım ise makul kuvveti tanımlamaktadır

Güvenlik mesleklerinin klasik alt-kültürüne göre tecrübeli personelin göreve yeni başlayan meslektaşlarına öğreteceği ilk ders ‘adamına göre muamele’ etme sanatıdır. Bu yaklaşım güvenlik personelinin alt-kültürünün profesyonellikle bağdaştırılması mümkün olmayan çarpık öğretilerinden birisidir. Vatandaşın tutum ve davranışının güvenlik personelinin ona karşı göstereceği tutum ve davranışı etkilemesi bir yere kadar gayet doğaldır.

Üçüncü şahıslar tarafından gözlemlendiğinde toplum tarafından normal ve kabul edilebilir iletişim sınırlarının aşıldığı sonucuna varılacak bir düzeyde yüksek ses tonuyla konuşmak ve bağırıp çağırmak şeklindeki iletişim ‘sözlü şiddet’ olarak tanımlanabilir. 

Kendi halkı tarafından seçilmiş siyasi yönetimlere karşı silahlı darbe yapma düşüncesinin arkasında yatan temel neden, siyasi ve fikrî yetersizliktir.

Özel güvenlik personelinin görevleri daha çok ‘idari’ olarak tanımlanabilecek güvenlik tedbir ve önlemleri ile sınırlıdır. Dolayısı ile özel güvenlik personelinin yaşayacağı etik sorunlar da daha çok insanlarla rutin ilişkiler içeren güvenlik önlemlerinde yaşanması muhtemel etik sorunlarla ilgili olacaktır. Özel güvenlik mensuplarını ilgilendiren etik sorunlar aşağıda sıralanan genel başlıklar altında kategorize edilebilir. Mesleğini ‘kamu hizmeti’ bilinci ile yerine getirmek, öncelikli olarak kamusal/kurumsal yarar ve çıkarları gözetmek, bireysel beklenti ve çıkar peşinde olmamak, görevlerinde tarafsız olmak ve negatif ayrımcılık yapmamak, işinin uzmanı olmak ve görevlerini en iyi şekilde yapma çabası içinde olmak, sahip olduğu bilgi ve becerileri en üst düzeyde görevine yansıtmak, görevlerinde duygusal olmamak ve görev ilişkilerini kişiselleştirmemek, özel hayatın gizliliğine saygı duymak ve sır saklamak. Görüldüğü üzere verilen maddelerin tamamı özel güvenliği ilgilendiren etik sorunlardandır.