Özkaynaklar bankaların varlık değerlerindeki
düşme riskine karşılık bir sigorta olarak görülür. En uç noktada bankaların toplam yükümlülükleri toplam varlıklarından fazla ise banka borçlarını ödeyemeyecek duruma düşmüştür yani iflas etmiştir. Tasarruf sahipleri paralarını bankaya yatırdıklarında bankanın iflas durumuna düşmesi durumunda mevduatlarını kaybetme riskini göze almaktadırlar. Bu durumda özkaynakların yüksek olması bankaların borçlarını ödeyememe riskini azaltarak batma riskine karşı bir tür sigorta görevi görmektedir. Tersten bakılacak olursa özkaynakları düşük bankalar müşterilerinin gözünde daha yüksek risk taşımaktadır. Bu tartışmanın canlı bir örneği 2001 krizi öncesinde Türkiye’deki bankaların durumudur. Finansal kriz öncesinde bankaların özkaynaklarının yükümlülüklerine oranı 1997’den sonra hızla gerileyerek 1999’da % 5’e yani son 25 yıldaki en düşük seviyeye erişti. Bu çerçeveden bakıldığında 1998-2001 döneminin aralarında Demirbank ve Pamukbank gibi büyük bankaların da bulunduğu 21 tane bankanın battığı bir dönem olması anlamlıdır. Krizden çıkarken bankaların özkaynaklarının toplam yükümlülüklere oranı yükselerek 2004’te en yüksek seviyesi olan %14 oranına ulaştı. Tablo 4.1’de görüldüğü gibi bu oran 2011’de %12’dir.