Klasik enflasyon hedeflemesi uygulamasında, fiyat istikrarı temel amacına uygun olarak ulaşılmak istenen bir amaç var: Birincisi, enflasyon ile enflasyon hedefi arasındaki fark en aza indirilmek isteniliyor. Bu farka ‘enflasyon açığı’ deniliyor. Enflasyon hedefin üzerinde ise enflasyon açığı artı değer alıyor. Tersi durumda, enflasyon açığının değeri eksi oluyor. İkincisi, üretim düzeyi ile potansiyel (doğal) üretim düzeyi arasındaki farkın en aza indirilmesi amaçlanıyor. Bu farka da ‘çıktı açığı’ deniliyor.

Dikkat ederseniz amaç içinde dört değişken yer alıyor: Enflasyon, enflasyon hedefi, üretim ve potansiyel üretim düzeyi. Potansiyel üretim düzeyi kısa dönemde değişebilecek bir şey değil, adı üstünde ‘potansiyel’; potansiyelinizi değiştirmek için bayağı bir uğraş vermek gerekir. Mesela işgücünün beceri düzeyini artırmak, daha gelişmiş bir teknoloji kullanmak, daha iyi bir altyapıya sahip olmak, davaların daha çabuk karara bağlanması, haksız rekabetin önlenmesi, küçük işletmelerin daha kolay finansman kaynaklarına ulaşmalarının sağlanması gibi alanlarda reformlar gerekiyor. Para politikasındaki değişikliklerle bu reformları gerçekleştirmek mümkün değil. Açık ki bu nedenle, merkez bankası potansiyel üretim düzeyini veri olarak alabilir. Enflasyon hedefi de yılın başında biliniyor. Amaç bağımsızlığı yoksa hükümet belirliyor ya da hükümet ile birlikte merkez bankasınca saptanıyor.

Bu bilgilerden de anlaşıldığı gibi, klasik enflasyon hedeflemesi uygulamasında amaç içinde yer alan değişkenlerden biri olan potansiyel üretim düzeyini değiştirmek için seçeneklerdeki alanların tümüne reform yapılması gerekiyor, dolayısıyla doğru cevap E’dir.