Sargent ve Wallace çalışmalarında birincil açıklar üzerinde durmaktadır. Faiz dışı bütçenin sürekli açık verdiği bir ekonomide, merkez bankasının enflasyonu düşürmek amacıyla, para arzının artış
oranını kontrol ederek sıkı bir para politikası uyguladığını düşünelim. Merkez bankası kamu borçlarının parasallaşmasına olanak tanımamış olmaktadır. Bu durumda, kamu elindeki ikinci seçeneğe yönelecek ve borçlanma yöntemini tercih edecektir.  Para ve Banka
Bu ekonomide reel faiz oranı, reel GSYİH büyüme hızından yüksekse açığın borçlanma ile finansmanı borç/GSYİH oranının sürekli artmasına neden olacaktır. Bu durumda, faiz ödemelerinin bütçe içerisindeki payı gittikçe artacaktır. Faiz ödemelerindeki artış bütçe açığının daha da artmasına ve nihayetinde vergiler veya daha fazla borçlanma yoluyla finanse edilemeyecek kadar yüksek bir borç ve faiz yükü ile karşı karşıya kalınmasına sebep olacaktır. Bu olgu faizleri daha da yükseltecek ve kamunun bütçe açığı daha da yükselecektir.

Mali baskınlığı, kısaca yüksek bütçe açığı ve enflasyonu az önemseyen bir ekonomik yapı olarak tasvir edebiliriz. Bu yapıda, kamu gelirlerinin kamu harcamalarının tamamını karşılamaması durumunda, bu fark para basılarak veya borçlanılarak karşılanacaktır. Mali baskınlığın yaşandığı ekonomik ortamlarda, mali otorite cari yılda ve gelecek yıllarda beklenen bütçe açıklarını, para politikası hedeflerini dikkate almadan belirlemektedir. Yani, mali baskınlıkta maliye politikası aktif konumda, para politikası ise pasif konumdadır. Tıpkı yukarıda anlatılan sevimsiz monetarist aritmetikte olduğu gibi.

Dolayısıyla, doğru cevap D seçeneğidir.