Klasik enflasyon hedeflemesi uygulamasında, fiyat istikrarı temel amacına uygun olarak ulaşılmak istenen bir amaç var: Birincisi, enflasyon ile enflasyon hedefi arasındaki fark en aza indirilmek isteniliyor. Bu farka ‘enflasyon açığı’ deniliyor. Enflasyon hedefin üzerinde ise enflasyon açığı artı değer alıyor. Tersi durumda, enflasyon açığının değeri eksi oluyor. İkincisi, üretim düzeyi ile potansiyel (doğal) üretim düzeyi arasındaki farkın en aza indirilmesi amaçlanıyor. Bu farka da ‘çıktı açığı’ deniliyor. Çıktı açığı artı değer alıyorsa üretim düzeyi potansiyelinin üzerinde demektir. Eksi değer aldığında ise potansiyelinin altında bir üretim düzeyi söz konusu oluyor. Bu tür rejimler ‘esnek enflasyon hedeflemesi’ rejimleri olarak adlandırılıyorlar. Uygulamada çok görülmemekle birlikte, sadece enflasyon açığına yoğunlaşan enflasyon hedeflemesi rejimleri de var; ‘katı enflasyon hedeflemesi’ rejimleri olarak adlandırılıyorlar. Klasik enflasyon hedeflemesinde, dolayısıyla merkez bankasının enflasyon açığı ve çıktı açığından oluşan bir amacı var. Her iki açığa birer ağırlık verildiğini düşünün. Bu durumda klasik enflasyon hedeflemesinde amaç iki açığın ağırlıklı toplamından oluşan bir değer alıyor. Enflasyonu hedefe, üretimi de potansiyel düzeyine yaklaştırmak istediğimize göre, demek ki amacın alacağı değerin mümkün olduğu kadar 0’a yaklaşmasını istiyoruz.

Küresel krizden sonra yeni arayışlar başlamadan uygulanan klasik enflasyon hedeflemesi genellikle ‘esnek enflasyon hedeflemesi’ idi. Merkez bankaları hem çıktı hem de enflasyon açığını en aza indirmeye çalışıyorlardı. ‘Katı enflasyon hedeflemesinde ise sadece enflasyon açığı en aza indirilmek isteniliyor.

Dikkat ederseniz amaç içinde dört değişken yer alıyor: Enflasyon, enflasyon hedefi, üretim ve potansiyel üretim düzeyi. Bu bilgilerden de anlaşıldığı gibi klasik enflasyon hedeflemesi uygulamasında amaç içinde seçeneklerde verilen değişkenlerin tümü yer alıyor, dolayısıyla doğru cevap E’dir.