Türkiye, Bilimsel bir terim olarak peyzaj, ilk kez 1900’lü yıllarda Alman coğrafyacı Alexander Von Humboldt tarafından “Bir arazi parçasının toplam karakteri” olarak tanımlanmıştır. Rosenkranz 1850’de peyzajı “doğada var olan ve hiyerarşik olarak organize olmuş tüm yerel sistemler” olarak ifade etmiştir. Neef (1967)’in tanımına göre peyzaj “üniform bir yapıya ve işlevsel bir dokuya sahip bir yeryüzü parçası”dır. Bu tanımda görünüm, bileşenler (rölyef, toprak, iklim, su, şora, fauna, insan ve insan yapıları) ve bunların mekansal konumları ifade edilmiştir.
Zamanla peyzajın sadece coğrafi etkenlerin tekil olarak ifadesi olmadığı, bunların etkileşiminin oluşturduğu bir bütünü ifade ettiği düşünülmüştür. Forman ve Godron 1986’da bu eksikliği de vurgulayarak peyzajı “etkileşim halindeki ekosistemlerin bir araya gelerek oluşturduğu ve benzer formlarda kendini tekrar eden heterojen bir yeryüzü parçası” olarak tanımlamışlardır. Leser (1997) ise peyzaj için “canlı, cansız ve insan kaynaklı bileşenlerin işlevsel bir bütünü oluşturduğu mekânsal bir doku” tanımını yapmıştır.