Gövde, bitkinin dal, yaprak, çiçek, meyve ve tohum gibi kısımlarını taşıyan toprak üstündeki organlardır. Bitkinin toprak üstünde büyüyen esas destekleyicisi ve üst kısmıdır. Kapalı tohumlu bitkilerde gövde çoğunlukla düz ve boylu bir yapıdadır. Ancak bazen de toprak yüzeyine paralel olacak şekilde bir gelişme de gösterebilir. Stolon gövdeler bunlara örnek olarak verilebilir. Ayrıca toprak altında gelişen ve kökeni gövde olan organlar da vardır. Bunlar rizom, yumru, soğan gibi adlarla anılırlar. Çok yıllık otsu bitkilerde bitkinin toprak altında devamlı olarak rizom, soğan gibi organları vardır. Yarı çalımsı bitkilerde gövdenin alt kısmı odunludur ve canlıdır. Ağaçlarda ve çalılarda ise gövde tamamen odunsudur. Her gövdede bir ana gövde ile bu ana gövdeden çıkan dallar bulunur. Ağaçların gövdeleri dik gövdeler olarak tanımlanır. Bitkilerin görev, çeşit ve özelliklerine göre gövde tipleri vardır. Bitkilerdeki bu gövde çeşitliliği bitkinin genetik özelliğine, iklim ve ortam şartlarına bağlıdır. Bazı otsu bitkiler özellikle tek çenekli bitkiler topraktan yükselen gövde yapılarına sahip değillerdir. Bu gruptaki bitkiler toprak altındaki çok yıllık soğan, yumru, tuber gibi yapıların her yıl yeniden toprak üzende oluşturdukları yapraklar ve bu yaprakların arasından çıkan kısa bir sap ile çiçek yapılarını meydana getirirler. Crocus sp. (Çiğdem), Narcisus sp. (Zerren), Muscari sp. (Arap Sümbülü) gibi bitkiler bu grupta yer alır. Bazı bitkiler de çok yıllık olmalarına rağmen toprak üzerinde fazla yükselemeyen gövdelere sahiptirler. Örnek olarak Fragaria sp. (Çilek) verilebilir. Bu bitkilerin gövdeleri ya toprağa temas edecek şekilde büyür ya da toprak yüzeyine bir müddet paralel büyüdükten sonra uç kısımda biraz yukarı doğru yönelir. Bazı bitkilerde gövdelerinde bir desteğe veya başka bir bitkiye tutunma yapıları geliştirirler, böyle bitkilere tırmanıcı vaya sarmaşıklar denir.