Televizyonun, henüz insanların yaşamına dâhil olmadığı, 1940’lı yıllar, radyonun altın çağlarını yaşadığı dönemlerdir. Bu dönemler, radyonun oturma odalarında başköşede yerini aldığı ve hep birlikte dinlendiği zamanlardır. Sonrasında radyo, baş köşeyi televizyona bırakır. Artık radyo aynı anda dinlenen değil, sadece bir kişiye seslenen bir araç olmuştur. Radyo, televizyona oranla çok daha kişisel bir araçtır.Dinleyici ile arasındaki mesafeyi en aza indirebilen radyo yayınları başarılı olmaktadır.
Radyo yayınları dinleyiciyi farklı fiziksel ortamlarda yakalar. Radyo, evde, iş yerinde, okulda, hatta yolda yürürken bile hedef kitlesine ulaşabilir. Diğer kitle iletişim araçlarından farklı olarak radyo, sadece tek bir kişiye seslenirmişçesine yayın yapar. Radyonun en büyük avantajı insan sesinin gücüdür. Ses; acıyı, üzüntüyü, sevinci ve kahkahayı tüm çıplaklığıyla aktarır. İnsan sesi duyguları, düşünceleri yazılı metinlerden daha iyi aktarır. Radyoda sunucunun verdiği bilgiden, metnin içeriğinden daha çok nasıl söylendiği önemlidir. Doğrudan bireye
seslenen tek iletişim aracı radyodur. Bu seslenişte, dinleyici ile sunucu arasındaki tek bağ ise sunucunun dinleyene sesleniş biçimi ve sesidir.