Klinik kararlar için kullanılacak kanıtları bulmak ve kullanmak ağırlıklı olarak hekimlerin görevi iken, yönetim alanındaki kanıtlar farklı iş ve mesleklerden kişilerin görev alanına girmektedir.

Klinik amaçlı kanıtlar için yapılacak araştırma türleri arasında hiyerarşik bir güç sıralanması var iken, yönetsel konulardaki her araştırmanın amaca uygunluğu yeterli olabilmektedir.

 Hekimlerin ve sağlık personelinin klinik araştırma konularında aldıkları eğitim olabildiğince standart olduğu için ortak bir dilin gelişmesi sağlanmış olmakla birlikte
farklı kökenlerden gelen sağlık yöneticileri için bu dilin geliştirilemediği görülmektedir. Bu durum yöneticilerin kendi aralarındaki iletişimi de, hekimlerleolan iletişimlerini de olumsuz etkileyebilmektedir.
• Tıp ve sağlık bilimleri eğitiminde kantitatif ölçümlere ve deneysel araştırmalaraöncelik veren bir bilim anlayışının, sosyal bilimler alanındaki yönetim eğitiminde ise kalitatif değerlendirmeler ve gözlemsel araştırmalara öncelik veren bir anlayış olması farklı tarz ve yaklaşımların bir başka nedenidir.
• Klinik amaçlı kararlar olabildiğince homojen, net, hızla alınması gereken ve genellikleaynı veya benzer işleri yapan kişileri ilgilendiren kararlardır. Yönetsel kararlar
ise gerek nitelikleri, gerekse kararların ilgilendirdiği paydaşları açısından heterojenolmaları nedeniyle tartışılması ve üzerinde uzlaşılması gereken kararlardır. Bu nedenlerle
her iki alandaki kanıtların nitelik ve ikna edicilikleri de doğal olarak farklıolmaktadır.
• Kanıta dayalı tıbbi uygulamaların sonuçlarının başarılı olup olmadığını kısa sürede görmek, neden-sonuç ilişkisini net olarak değerlendirmek mümkün iken kanıta dayalı yönetim uygulamalarının sonuçlarını görmek zaman alıcı, neden-sonuç ilişkisini değerlendirmek ise karmaşık yorumları gerektirmektedir.