Klinik kararlar için kullanılacak kanıtları bulmak ve kullanmak ağırlıklı olarak yöneticilerin görevi iken, yönetim alanındaki kanıtlar hekimlerin görev alanına girmektedir.

Klinik amaçlı kararlar olabildiğince homojen, net, hızla alınması gereken ve genellikle aynı veya benzer işleri yapan kişileri ilgilendiren kararlardır. Yönetsel kararlar ise gerek nitelikleri, gerekse kararların ilgilendirdiği paydaşları açısından heterojen olmaları nedeniyle tartışılması ve üzerinde uzlaşılması gereken kararlardır.

Kanıta dayalı tıbbi uygulamaların sonuçlarının başarılı olup olmadığını kısa sürede görmek, neden-sonuç ilişkisini net olarak değerlendirmek mümkün iken kanıta dayalı yönetim uygulamalarının sonuçlarını görmek zaman alıcı, neden-sonuç iliş- kisini değerlendirmek ise karmaşık yorumları gerektirmektedir.

Tıp ve sağlık bilimleri eğitiminde kantitatif ölçümlere ve deneysel araştırmalara öncelik veren bir bilim anlayışı hakimken, sosyal bilimler alanındaki yönetim eğitiminde ise kalitatif değerlendirmeler ve gözlemsel araştırmalara öncelik veren bir anlayış hakimdir.

Klinik amaçlı kanıtlar için yapılacak araştırma türleri arasında hiyerarşik bir güç sıralanması var iken, yönetsel konulardaki her araştırmanın amaca uygunluğu yeterli olabilmektedir.