Türkiye işgücü piyasalarının üç yönü ön plana çıkmaktadır.
Birincisi, istihdam düzeyidir. Dünyadaki en düşük istihdam oranı Türkiye’dedir (2004 yılında bu oran Türkiye için %43,7 iken AB-15 ortalaması %65 olmuştur). İkincisi, var olan istihdamın yapısıdır. İstihdamın yapısı vergi kaçırmaya önemli ölçüde fırsat vermektedir. Çünkü işgücünün yarısından fazlası ya kendi hesabına çalışmakta ya da birincil sektörde çalışırken yalnızca işgücünün %23’ü endüstri ve inşaat sektöründe çalışmaktadır.
Üçüncüsü ise sağlık hizmetleri finansmanının sürdürülebilirliğidir. Zayıf mali durum ve işgücü piyasasındaki yapısal tutarsızlıklardan dolayı sağlık hizmetleri finansmanı zarar görmektedir.