4/3 (Four Thirds) Sistemi

4/3 sistemi, makul fiyatlı aynalı sayısal fotoğraf makinelerinin (DSLR) ilk örneklerinin piyasaya çıkmaya başladığı dönemde, diğer üreticilerden farklı bir yaklaşımla Olympus tarafından ortaya atılan ve uygulanan bir düşünceydi. Bu sistemin farkı şuydu: “Mevcut objektiflerle dijital algılayıcıların uygun bir ikili oluşturmaları olanaksızdır ve bu nedenle yeni objektif tasarımlarının yapılması gereklidir”. Diğer firmaların hepsi bu işi yavaş yavaş ve tüketiciyi ürkütmeden yapma yolunu seçerken, tek bir firmanın farklı bir yolu seçmesi ilginç bir yaklaşımdı. Zaman içinde bu söylemin doğruluğu daha net ortaya çıktı ve tam çerçeve algılayıcıların köşelerinde beliren sorunlar (kararma, netsizlik ve renk saçılmaları) nedeniyle pekçok firma APS olarak bilinen boyuta yöneldiler. Açıkçası, eldeki optikler için en uygun sistem APS-C adı verilen ve tam çerçevenin yaklaşık yarısı büyüklüğündeki algılayıcılardı. Bu sorunu en başında görerek, küçük algılayıcılar üretmenin doğru olduğunu savunan Olympus daha da radikal bir şekilde optiklerin çaplarını da büyüterek, algılayıcı üzerine gelen ışınların her noktada dik olmasını (böylece görüntünün merkezi ile köşesi arasındaki farkların azalmasını) sağladı. Sonuçta, optik çarpanı 2 olan (18x13,5 mm) ve boy/en oranı da 4/3 olan “Four Thirds” sistemi ortaya çıktı. 2006 yılında Panasonic ve Leica firmaları da bu açık sisteme üye olarak aynı bayonete sahip objektif ve makineler üretmeye başladılar. 2007 yılından beri Sigma, Tamron, Cosina (Voigtlander), Samyang gibi bağımsız optik üreticileri de bu sistem için objektif üretmektedirler.