Türkiye’nin ilk sendikalar kanunu, 1947 yılında kabul edilen 5018 sayılı İşçi ve İşveren Sendikaları ve Sendika Birlikleri Hakkında Kanun’dur.5018 sayılı Kanun yürürlüğe girdikten sonra örgütlenme büyük ilgi görmemiş; işçiler sendika kurmaktan ve sendikaya üye olmaktan çekinmişlerdir. Bu çekingenlik, büyük ölçüde 1946 yılında Cemiyetler Kanunu’nda yapılan değişikliktensonra kurulan sendikaların, sol partilerle yakın ilişki kurmaları nedeniyle kapatılmaları ve birçok sendikacının tutuklanmasından kaynaklanmıştır. Ancak bu çekingenliğin ortadan kalkmasından sonra, sendika sayısında hızlı bir artış yaşanmaya başlamıştır (Tokol, 1997, s.66). Dönem boyunca sendikal örgütlenmede bölünmüşlük yaşanmış; sendika sayısındaki artış oranının sendikalaşma oranından yüksek olmasının da etkisiyle az sayıda üyeye sahip ve birbirine rakip çok sayıda zayıf sendika faaliyet göstermiştir.  Ayrıca 5018 sayılı Kanun, 3008 sayılı Kanun gibi yalnızca beden işçilerini kapsamış, fikir işçilerine sendikal hakları tanımamıştır.