Modern dönemde, siyaseti devlet ve devleti oluşturan kurumların işleyişine ilişkin bir faaliyet olarak ele alan kurumsalcı yaklaşım ve siyaseti bireysel (evrensel) hakların korunmasına yönelik sınırlı bir fonksiyonla tanımlayan liberal siyasal düşüncenin hâkimiyeti, siyasetin çatışmacı ve dinamik doğasını anlamayı zorlaştırmıştır. Her iki yaklaşımda da kurumların gerisindeki toplumsal ilişkiler ihmal edilmiştir. Kurumsalcı yaklaşım, iktidarı, toplumsal yaşamın her yerinde kendini gösteren bir ilişki biçimi olarak almak yerine, devlet aygıtıyla özdeşleştirerek; liberal yaklaşım ise, iktidar ilişkilerinden ari hakların, dolayısıyla da evrensel bir konsensüs imkânının var olabileceğini kabul ederek, siyasal ilişkiyi mümkün kılan antagonizmayı ihmal etmişlerdir. Günümüzde, liberal birey eleştirisi bağlamında topluluğu öne çıkaran komüniteryen siyasal düşünce ve kimliğe, farklılığa ve toplumsal yaşamı düzenleyen kuralların olumsallığına vurgu yapan post-marksist, post-yapısalcı ve post-modern siyasal düşünceler ile birlikte, siyasetin ilişkisel doğası yeniden gün yüzüne çıkmaya başlamıştır.