İngiltere’yi Otuz Yıl Savaşları’na dâhil eden I. Charles, savaşın finansmanı için yeni vergilere ihtiyaç duymaktaydı. Parlamento ise hem kralın talep ettiği miktarın tamamını onaylamadı hem de 1414’ten beri geleneksel olarak şahsi harcamaları için bazı gümrük vergilerinin hükümdara ömür boyu tahsis edilmesi uygulamasını bir yılla sınırlandırmaya çalıştı. Böylece, kralın her yıl yeniden Parlamento onayına ihtiyacı olacak, Parlamento da bu yolla kralı denetim altında tutabilecekti. Avam Kamarası’nın bu girişimi, Lordlar Kamarasında krala yakın kişiler tarafından engellendi. Parlamento bunun üzerine, 7 Haziran 1628’de kabul ettiği “Hak Dilekçesi”yle (Petition of Rights) Parlamento’nun onayı olmadan yeni vergiler konulmasını, keyfi tutuklamayı ve sivil vatandaşların evlerinin askerler tarafından zorla kullanılmasını yasaklarken Parlamento, Kral’a Magna Carta’yı hatırlatmakta ve yetkilerinin sınırını bir kez daha çizmekteydi. I. Charles bu yasadan elbette memnun kalmamıştı. Ama savaşın giderlerini karşılayabilmek için Parlamento’nun desteğine ihtiyacı vardı. Bu durumda Hak Dilekçesini onayladı. İngiltere hukukunda bugün bile geçerli olan Hak Dilekçesiyle parlamentarizm hareketi, hükümdar karşısında önemli bir aşama kat etmişti.