Paris Barış Konferansı’nda Osmanlı İmparatorluğu’yla yapılacak barış antlaşması, İtilaf Devletlerinin imparatorluk üzerindeki istekleri ve çıkarları nedeniyle uzun diplomatik görüşmelere konu oldu. Aslında İtilaf Devletleri, Osmanlı İmparatorluğu’nun parçalanması anlamına gelen Şark Meselesi’ni (Doğu
Sorunu’nu) köklü bir çözüme kavuşturmak istiyorlardı. Bu yaklaşım barış antlaşmasının imzalanmasını geciktirdi. İtilaf Devletleri -özellikle İngiltere ve Fransa- arasındaki anlaşmazlıkların en aza indirilmesinden sonra- Osmanlı İmparatorluğu’na uygulanacak barış antlaşmasının taslağını 24 Nisan 1920’de San Remo’da (İtalya) kararlaştırdılar. Bu taslağı 11 Mayıs 1920’de Osmanlı Hükûmeti temsilcilerine verdiler ve cevap istediler. Osmanlı Hükümeti çok ağır koşullara sahip taslak üzerinde kısmi bazı değişiklikler yaparak 8 Temmuz 1920’de İtilaf Devletleri temsilcilerine ulaştırdı. Değişiklikleri ve önerileri dikkate almayan İtilaf Devletleri, 17 Temmuz 1920’de Osmanlı Hükûmeti’ne sert bir cevap göndererek, taslağın kabul edilmesini istedi. Mondros Ateşkes Antlaşması’ndan sonra gerçekleştirilen işgallere karşı teslimiyetçi bir tutum takınan Padişah Vahdettin ve Hükûmet, bu taslağın kabulünden yanaydılar.
Ancak Padişah ve Hükûmet, Osmanlı İmparatorluğu’nun parçalanmasını öngören bu antlaşmanın sorumluluğunu tek başlarına üstlenmemek ve daha geniş bir
platformda onayını sağlamak üzere 22 Temmuz 1920’de Yıldız Sarayı’nda Saltanat Şurası (Yüce Kurul) topladılar. Sivil ve üst düzey bürokratların katıldığı bu toplantıda, barış antlaşmasının imza edilmesi kararlaştırıldı. Bu gelişmeden sonra, 10 Ağustos 1920’de 433 maddeden oluşan Sevr Barış antlaşması imzalandı.