Osmanlı’nın son döneminde, 1894 ve 1909’da çıkarılan “Men-i Tese’ül Nizamnamesié ile “Serseri ve Mazanna-ı Sui Eşhas Hakkında Kanun”un daha çok İstanbul sokaklarında çalışarak para kazanan hamal, satıcı ve dilenci gibi sayıları gittikçe artan yoksul ve başıboş çocukları bir ölçüde de korumayı amaçladığı anlaşılmaktadır. Sokak çocukları genel anlamda ilk kez 1950’lerde görülmeye başlanmış ancak 1980’lere gelindiğinde küreselleşmenin de bir sonucu olarak Türkiye’de yaşanan büyük sosyal değişimler nedeniyle sayıları hızla artmıştır. 1990’lar ise sokaktaki çocuk olgusunun patlama yaptığı yıllar olarak ifade edilmektedirler.