Toplumla C¸alışma, Anka C¸ocuk Destek Programı bileşenlerinden biri değildir. Doğru cevap A şıkkıdır. 

ILO’nun çocuk işçiliğine bakışını şu sınıflama net bir şekilde özetlemektedir: 5-11 yaş arası çocuklar için hafif işler dahi hoşgörü sınırları dışındadır. 12-14 yaş arası çocuklar için ise sadece haftada 14 saatten az olmak koşulu ile tehlikeli olmadığı bilinen sektörlerde çalışmak çocuk işçiliği olarak kabul edilmez. Bu bir ekonomik faaliyet olarak değerlendirilir ve çocuk okuldan alıkonulmadıkça ve ruhsal-bedensel sağlığı ve gelişimi etkilenmedikçe hoş görülebilir. 15-17 arasındaki çocuklar için ise en düşük yaş ölçütünü yerine getirdikleri ve zorunlu eğitimlerini tamamladıkları sürece sıradan işlerde haftada 43 saate kadar çalışma izni verilmiştir. Buna göre haftada 43 saatten çok sıradan, tehlikeli olmayan bir işte bile olsa çalışmak bu yaş grubu için de tehlikeli olarak kabul edilmiş ve çocuk emeğinin en kötü biçimleri arasına sokulmuştur. Bu bilgiler ışığında “…” verilen yere getirilmesi gerekenin 14 olduğu görülmektedir.

Sokak sosyal hizmetinin tanımı ve kapsamı açısından ele alınana konular: Sokağın anlamı, Kent ve sokaklar, Sokak sosyal hizmetinin tanımı ve kapsamı, Sokak sosyal hizmetinin maneviyatla ilişkisi, Sokak sosyal hizmetine yönelik yurt dışı uygulamalardır.

Şu özelliklere sahip çocuklar sokak çocukları olarak nitelendirilir:
• Zorunlu eğitim veya orta öğretim çağında olup da çalıştırılan veya çalışmak zorunda olan çocuklar,
• Zorunlu ihtiyaçlarını çöp toplayarak ve dilenerek karşılamaya çalışan çocuklar,
• Sokakta çalıştırılan (boyacı, tartıcı, oto temizlikçileri, simitçi) çocuklar,
• Parçalanmış veya kriz hâlindeki aile çocukları,
• Sokak çeteleri,
• Alkol ve uyuşturucu bağımlısı olanlar veya böyle bir aileye mensup olanlar,
• Ailesi tarafından istismar edilen çocuklar,
• Çok çocuklu ailelerde kontrol alanı dışına çıkan çocuklar

Doğru yanıt A'dır.

Konuya sokak çocuklarına verilecek hizmet modelleri üzerinden yaklaşan Williams’a göre ise “sokak çocuklarını” sınıflandırmak zor olmasına rağmen sorunun çözümleri ve sunulacak hizmetler açısından yapılması da zorunlu. Buradan hareketle Williams her biri için farklı önlemler ve hizmet yaklaşımlarına gerek duyulan dört kategoriyi vurguluyor: Sokaktan yarar sağlayanlar, yetişkin statüsünü erken kabul edenler, okuldan atılanlar ve yozlaştırıcı bir yabancılaşma durumunda olanlar. Williams’ın dördüncü kategorisi önceki yaşamından, değer yargılarından hızla uzaklaşan “gerçek sokak çocuklarına” tekabül etmektedir.

Osmanlı’nın son döneminde, 1894 ve 1909’da çıkarılan “Men-i Tese’ül Nizamnamesié ile “Serseri ve Mazanna-ı Sui Eşhas Hakkında Kanun”un daha çok İstanbul sokaklarında çalışarak para kazanan hamal, satıcı ve dilenci gibi sayıları gittikçe artan yoksul ve başıboş çocukları bir ölçüde de korumayı amaçladığı anlaşılmaktadır. Sokak çocukları genel anlamda ilk kez 1950’lerde görülmeye başlanmış ancak 1980’lere gelindiğinde küreselleşmenin de bir sonucu olarak Türkiye’de yaşanan büyük sosyal değişimler nedeniyle sayıları hızla artmıştır. 1990’lar ise sokaktaki çocuk olgusunun patlama yaptığı yıllar olarak ifade edilmektedirler.

Barınma evleri; evsiz, sokakta kalmış, yolda kalmış, evlerinden kısa vadeli kaçmış kimselerin durumlarındaki aciliyet ortadan kalkıncaya kadar geçici olarak barındıkları kuruluşlardır. 

Sosyal adalet, insan hakları, kolektif sorumluluk ve farklılıklara saygı sosyal hizmetin odağını oluşturan ilkelerdir.

Çocukların aileleriyle, çocuklar hakkında ya da ailenin karşılaştığı problemler hakkında görüşmelerin yapılması, çocuğun aileyle bağının güçlendirilmesi ve aileleri tanıyarak çocukla daha iyi iletişim kurulması önemlidir. Bunun için yapılacak çalışmalar: Çocukların sorumluluk almalarını teşvik etmek için uygulamalar, Ailelerle farkındalık ve bilgi artırıcı mesleki uygulamalar, Çocuklara rol modellerin öğretilmesi ve rol modellerle yapılacak çalışmalar, Çocukların ilgi alanlarını ve yeteneklerini keşfedici çalışmalar, Aile/Grup düzeyinde yapılacak uygulamalar..

UNICEF’te sokak çocuklarına ilişkin aile bağlarının biçimi ve çocukların sokakta bulunma şekillerine göre üçlü basamaklı bir sınıflama yapılmaktadır. Birinci basamakta yer alan çocukların aileleri ile bağları düzenlilik göstermektedir. Bu basamakta yer alan çocukların bir kısmı eğitimlerine devam etmekle birlikte, ailelerinin geçimine katkıda bulunmak amacı ile sokakta çalışıyorlar. Bu grupta yer alan çocuklar sokakta bulunmadıkları için risk altında kabul ediliyorlar ve sokağa aday çocuklar olarak tanımlanıyorlar. İkinci basamakta yer alan çocukların aile bağları ya tamamen kopmuş ya da seyrek bir periyoda yayılmıştır. Bu grupta yer alan çocuklar bütün temel ihtiyaçlarını kendi çabaları ile ya da arkadaş grubu ile sokaktan elde etmektedirler. Bu çocuklar için sokak evlerinin yerini alır ve bu çocuklar sokakta bulunan çocuklar olarak tanımlanırlar. Son basamakta yer alan çocuklar ise bütün yaşamını sokakta geçiren, aile bağları tamamen kopmuş çocuklardan oluşmaktadır. Bu çocuklar arasında uyuşturucu ve uçucu madde kullanımı yaygındır ve en çok istismara uğrayan çocuklardır. Bu nedenle bu çocuklara sokağın çocukları denilmektedir. Buna göre Ali, birinci basamakta yer almaktadır ve risk altında olduğu için sokağa aday çocuklar kapsamındadır.

Bir sokak çalışması beş aşamada gerçekleştirilmektedir. Her bir aşamada bazı sorumlulukların yerine getirilmesi beklenmektedir. Birinci aşamada, çalışma yapılacak bölge teorik ve pratik olarak tanınmaya çalışılır. İkinci aşamada, hedef kitlenin bulunduğu bölgede gözlem yapmaya başlanır ve görünür olmaya çalışılır. Bu aşamada herhangi bir müdahale yapılmaz ve yalnızca gözlem yapılır. Üçüncü aşama kendini tanıtma aşamasıdır. Kim olduğunuzu ve neden orada olduğunuzu açıklamanız gerekir. Bu aşamada yalnızca hedef kitlenin değil, bölgede bulunan diğer sakinlerin de sizi tanıması ve rolünüzü kavraması önemlidir. Dördüncü aşamada, hedef kitle ile güvene dayalı olan mesleki ilişkinin kurulması gerekir. Son aşama olan beşinci aşama ise destek ve müdahale aşamasıdır.

Sokakta yaşayan çocuk sokağı mesken tutarak günlük hayatının tamamını sokakta geçiren, yaşadıkları ortamlarda her türlü ihmal, istismar, sömürü ve kötü davranışa maruz kalan, aile veya yasal yakınlarıyla bağları kısmen ya da tamamen kopmuş, risklere karşı kendilerini koruyamayan çocuklardır. Bu çocuklar eğitim hayatlarındaki başarısızlık nedeni ile sokakta yaşamamaktadır. Daha çok sokak çocuğu olanlar sonradan eğitim hayatlarına devam edememektedir.

Suça sürüklenen çocuk: Kanunlarda suç olarak tanımlanan bir fiili işlediği iddiası ile hakkında soruşturma veya kovuşturma yapılan ya da işlediği fiilden dolayı hakkında güvenlik tedbirine karar verilen çocuğu, ifade eder.

Sokaktaki Çocuklar: Ailesinden giderek daha az destek alan, geçim sorumluluğunu sokaklarda, pazarlarda çalışarak paylaşmak zorunda kalan çocuklardır.

Sokağın Çocukları: Günlük geçim mücadelelerini, ailelerinden hiçbir destek almaksızın, yalnız başlarına veren daha küçük bir gruptur.

soru kökündeki açıklama korunmaya muhtaç çocukları ifade etmektedir. 

İstanbul’da Sokakta Yaşayan C¸ocukların O¨zellikleri Araştırma Raporu (2004)’nda so- kakta yaşayan çocukların %79,7’si arkadaşları madde kullandığı zaman madde kullan- mak istediklerini belirtmiştir. Bundan sonra sırasıyla öfkelendikleri (%65,9), sıkıldıkları (%65,6), üşüdükleri (%61,4) ve cesaretlenmek istedikleri ya da korktukları zaman (%50,4) madde kullanmak istedikleri saptanmıştır. En düşük oranda eğlenmek (%39,1) için madde kullandıkları dikkati çekmektedir.

Bir sokak çalışması beş aşamada gerçekleştirilmektedir. Her bir aşamada bazı sorumlulukların yerine getirilmesi beklenmektedir. Bu kapsamda dördüncü aşamada, hedef kitle ile mesleki ilişkinin kurulması gerekir. Bu aşamada hedef kitlede yer alan her bir çocuk ya da gençle kurulacak güvene dayalı ilişki tüm gruba erişimi sağlayacaktır.

Evsizler bulundukları şartlar gereği farklı alan ve mekanları kendileri için yaşam yeri olarak seçmektedirler. Bunları şöyle sıralayabiliriz:

• Sokaklar
• Parklar
• Terminaller
• Bankamatikler
• Köprü altları
• Hastaneler
• Hapishaneler
• Ucuz oteller
• Devletin sağladığı kurumsal yerler

Sokakta çalıştırılan çocukların yaşadığı önemli sorunlardan biri, sosyal dışlanmadır. Yıldız’a göre Türkiye’de çocukların sosyal dışlanmasında sokakta çalışan çocuklar için yoksulluk, sokakta yaşayanlarda ise düzensiz aile ilişkileri etken olmaktadır. 

Williams sokak çocuklarına yönelik

- sokaktan yarar sağlayanlar,

- yetişkin statüsünü erken kabul edenler,

- okuldan atılanlar

- yozlaştırıcı bir yabancılaşma durumunda olanlar olmak üzere dört kategoriye ayırmaktadır. Buna göre dördüncü kategoriyi oluşturan ve önceki yaşamından, değer yargılarından hızla uzaklaşan grup gerçek sokak çocuklarına tekabül etmektedir.