Le Bon’un bulaşma teorisi belki de sosyal uyum kavramının ilk şekliydi. 1897 yılında bir Fransız olan Emile Durkheim da sosyal uyum ve intihar arasındaki ilişkiyi inceledi. Ona göre, sosyal dayanışmanın türü ve derecesi intiharları belirliyordu. William 1921 yılında grubun, içindeki bireylerin toplamından fazla olduğunu öne . Grubun bir hayatı ve aklı vardı ve bireyler birbirleri hakkında ortak bir duygu sahipti. Yine 1921 yılında Sigmund Freud, bireyin kimliğinin, kuvvetli bağlarla olduğu gruptaki yoğun duygusal bağlardan geldiğini gözledi. 1909 yılında Charles Cooley, yüz yüze görüşen, yakın, iş birliği yapan, çatışan, büyük ölçüde zamanı geçiren ve birbirlerini iyi bilen “birincil grupları” formüle ettiler. Bollen and Hoyle , bireylerin kendilerini belirli sosyal grupların üyeleri olarak hissettiklerini gözlediler ve olarak sosyal uyum kavramını ortaya attılar