Bir eylemin ahlâken iyi bir eylem olabilmesi için, onun eylemden etkilenen en yüksek sayıda insan için en yüksek mutluluğu meydana getirmesi gerekir.

Yarar ya da ‘en yüksek mutluluk ilkesi’ olarak bilinen bu ilkeye göre, bir eylemin ahlâkî değeri, onun yarattığı iyilik, daha doğrusu ürettiği haz ya da yarar, oluşumuna katkıda bulunduğu refah ile ölçülmelidir.

Bir eylemin iyiliğinin o eylemden etkilenen en yüksek sayıda insanın yararına ve mutluluğuna yol açmasına bağlı olduğu sonucuna ulaşabiliyoruz.

Ne kadar çok sayıda insanı mutlu edebiliyorsak, ahlâken iyi bir eylem gerçekleştirmişizdir.

Es itibarıyla 18. yüzyılın ikinci yarısından itibaren Jeremy Bentham ve Kant tarafından geliştirilmiştir.