Sanayileşmenin sonucunda aile parçalanması ve hızla büyüyen kentsel ortamlarda hızla ortaya çıkan ve korumasız ve başıboş kalan yeni nüfus gruplarına, sokakta kalan çocuklara, gençlere, öksüz ve yetimlere, yani anasız babasız çocuklara, engellilere, hastalara, yoksullara ve sosyal bakımdan yetersiz, ailelerinden kopuk ortaya çıkmış ve ortada kalmış insanlara kurtarma evleri hareketi ile dikkat çekilmekteydi. Bunları içlerin düştükleri durumdan kurtarmak için “kurtarma evleri” açılıyordu. Kurtarma evi hareketinin öncüleri İsviçre’de Basel yakınlarındaki Baden Beuggen’de 1820’de ilk kurtarma evini açan Christian Heinrich Zeller’dir.