İlk gelişme 19. yy. sonlarında (1880) İngiltere’de akıl hastanelerinden taburcu olan hastaların hastalıklarının tekrarlamasına engel olmak için evlerinde takip edilmesi görüşünün benimsenmesidir. Bu uygulamada, hastaların evlerine gönderilen “ziyaretçiler” aileye hastanın nasıl bakılması gerektiği anlatmaktaydılar.