Tanzimat ve Meşrutiyet dönemlerinde, II. Mahmut zamanında başlanılan ve Abdulmecid döneminde sürdürülen yapı, deri, cam, halı, dokuma ve savaş donatım sanayisinin kurulması çabaları sonucu İstanbul ve Rumeli’de çoğu yabancı sermaye ve ortaklıklar tarafından kurulup işletilen bu fabrikalardaki işçi sayılarında artışlar olmuştur. Bu koşullar altında, işçi statüsünde çalışanların iş ilişkilerinde korunmalarını öngören politikaların izleneceği bir ortam da oluşmaya başlamıştır. İş ilişkilerini düzenleyen geleneklere dayalı kuralların yerini pozitif hukuk kuralları almış, birbirini izleyen nizamnameler ile ilk yazılı hukuk kurallarına işlerlik kazandırılmıştır.