Habermas hem Marx’ın çalışmalarının merkezinde yer alan çalışma/emek kavramıyla hem de hermeneutik ile bağlantılı yaklaşımların merkezinde
yer alan etkileşim kavramıyla ilişkilendirdiği iki bileşenli bir eylem tipolojisini
başlama noktası olarak ele alır. Bu noktada da Marx ile birlikte önceki büyük
sosyal kuramcıları, bu iki bileşenli eylem tipolojisinden (yani emek ve etkileşim
formlarından) sadece biriyle tek yönlü olarak ilgilendikleri düşüncesiyle eleştirir.
Bununla birlikte kendisi de çalışmalarında daha çok sosyal/sembolik etkileşime
ağırlık verir ve insan olmanın en belirgin özelliği olarak nitelediği iletişimsel eylemi tüm sosyal ve kültürel hayatın temeli olarak görür (Ritzer, 1996: 293).