Sembolik etkileşimci yaklaşıma göre aile içindeki sorun ve anlaşmazlıklar genellikle karı ve kocaların evlilikleri ve aileleri hakkındaki anlayış, algı ve beklentilerinin farklı olmasından kaynaklanır ve eğer bu anlaşmazlıklar çözülmezse çatışmaya, hatta boşanmaya neden olabilir (Kaufman ve Taniguchi, 2006). Örneğin Mirra Komarovsky’nin 1964 yılında yaptığı çalışma, mavi yakalı ailelerde kadınların kocalarıyla problemleri hakkında konuşmak istediklerini, ama kocaların sessiz kaldığını, buna karşılık orta sınıf ailelerde bu tip iletişim sorunlarının daha az yaşandığını göstermektedir. Sanchez ve Kane’in 1996 yılında yaptığı çalışma karı ve kocaların kendi evlilikleri hakkındaki algılarının birbirine benzemediğini, her birinin kaç saat ev işi yaptığı gibi ortak konularda sorulan sorularda bile karı ve kocaların verdikleri cevapların birbirinden çok farklı olduğunu ortaya koymaktadır. Benzer şekilde Jessie Bernard’ın “Evliliğin Geleceği” adlı (1972) eserinde kocalarla karıların evliliklerini, hatta evlilikleri ile ilgili nesnel gerçeklikleri bile birbirlerinden farklı deneyimledikleri ortaya konmaktadır. Bu çalışmada görüşülen karılar ve kocalar nişanlılık sürelerini, evlendikleri yaşları, hatta çocuk sayılarını bile farklı ifade etmişlerdir. Bu çalışmada kocaların kendilerini aslında olduklarından daha güçlü, karıların ise asında olduklarından daha güçsüz algıladıkları da ortaya konmuştur. Bernard çalışmanın sonucunda evliliğin sabit bir deneyim olmadığı, nasıl deneyimlendiğinin kimin deneyimlediğine göre değiştiği sonucuna varmıştır. Vardığı sonuçlardan bir diğeri de evliliklerden erkeklerin kadınlara oranla daha fazla fayda sağladığıdır.

 A ve B şıkları eleştirel yaklaşım, d şıkkı Le Play görüşüdür.