1950’lerin sonlarında ise caydırıcılık stratejisinin nükleer silahları pazarlık amacıyla kullanma tehdidi üzerine kurgulanması gündeme geldi. Bir başka deyişle, zorlayıcı ikna bağlamında caydırıcılığın geçerliliği tartışılmaya ve bunun yerine caydırmaya dayalı bir stratejiye geçilmesi gerektiği önerilmeye başlandı. Bunun en önemli nedeni, 1957’de Sovyetler Birliği’nin Sputnik 1 uydusunu fırlatmasının ardından ABD’nin Sovyetler Birliği karşısında nükleer tekelini koruyamayacağının ortaya çıkmış olmasıydı.