Modernite ile birlikte devletin merkezîleşmesi ve şiddet araçlarının bu şekilde devlet tarafından tekelleştirilmesi ve denetlenmeye başlamasının ilk sonucu, şiddet ile ticaret arasına keskin bir sınır çizilmesi olmuştur. Yani, şiddet alınıp satılabilen bir meta olmaktan çıkmıştır. Fiziksel şiddetin sadece egemen devletler tarafından örgütlenmesinin bir diğer sonucu savaş ve savaş yapma süreçleri ile ilgilidir. Devletler tarafından şiddetin meşru tekelinin ele geçirilmesiyle birlikte yerel şiddet dramatik bir biçimde azalır ve bağımsız askerî güçler zemin kaybederler. Savaş daha fazla oranda askeri gücü merkezîleştirmiş devletler arasında olmaya başlar. Savaş biçiminin bu şekilde dönüşüme uğraması, devletlerin hem finansal hem de insan gücü anlamında daha da fazla kaynağı seferber edebilme kapasitesini gerekli kılacaktır. Bunun yolu da topyekûn seferberlik durumunun sadece savaş zamanı ile sınırlı tutulmamasından ve “barış” dönemlerinde de savunma ilkesi üzerinden sürekli bir savaş hazırlığı içerisinde olmaktan geçmektedir. Şiddet tekelini elinden bulunduran devletler, kendi tebaalarının güvenliğini sağlamaktan sorumlu hâle gelirler. Bu durum içeride devlet dışı her tür şiddet ediminin suç olarak kodlanmasını ve merkezî otorite tarafından iç hukuk normları aracılığıyla cezalandırılmasını beraberinde getirir.