Modernite ile birlikte devletin merkezîleşmesi ve şiddet araçlarının bu şekilde devlet tarafından tekelleştirilmesi ve denetlenmeye başlamasının ilk sonucu, şiddet ile ticaret arasına keskin bir sınır çizilmesi olmuştur. Yani, şiddet alınıp satılabilen bir meta olmaktan çıkmıştır. Fiziksel şiddetin sadece egemen devletler tarafından örgütlenmesinin bir diğer sonucu savaş ve savaş yapma süreçleri ile ilgilidir. Devletler tarafından şiddetin meşru tekelinin ele geçirilmesiyle birlikte yerel şiddet dramatik bir biçimde azalır ve bağımsız askerî güçler zemin kaybederler. Savaş daha fazla oranda askeri gücü merkezîleştirmiş devletler arasında olmaya başlar. Savaş biçiminin bu şekilde dönüşüme uğraması, devletlerin hem finansal hem de insan gücü anlamında daha da fazla kaynağı seferber edebilme kapasitesini gerekli kılacaktır. Bunun yolu da topyekûn seferberlik durumunun sadece savaş zamanı ile sınırlı tutulmamasından ve “barış” dönemlerinde de savunma ilkesi üzerinden sürekli bir savaş hazırlığı içerisinde olmaktan geçmektedir. Şiddet tekelini elinden bulunduran devletler, kendi tebaalarının güvenliğini sağlamaktan sorumlu hâle gelirler. Bu durum içeride devlet dışı her tür şiddet ediminin suç olarak kodlanmasını ve merkezî otorite tarafından iç hukuk normları aracılığıyla cezalandırılmasını beraberinde getirir.

Yurttaş ordulardan profesyonel ordulara doğru olan bu dönüşümün iki temel nedeni vardır. Bu nedenlerden ilki savaş biçimlerinde ve teknolojisindeki dönüşümlerle ilgilidir. Endüstriyelleşmiş topyekûn savaş olasılığının azalması, Avrupa devletlerinin kendi içlerindeki çatışmaların ortadan kalkması ve nükleer silahların konvansiyonel silahların yerini alması artık cephe savaşı düzenine dayanan geleneksel taktiklerin ve operasyonel kavramların geçerli olmadığını ve askerî avantajın teknik olarak yüksek donanımlı, uzmanlaşmış, esnek askeri birliklerden yana olduğu fikrinin kabul görmesine yol açmıştır. Bu dönüşüm ikinci nedeni ise özellikle Vietnam Savaşı sonrasında Batılı demokratik kamuoyunun giderek artan oranlarda savaş faaliyetlerine katılmayı reddetmesidir. Düşük doğum hızları, küçük aileler ve demokratik siyasetin genişlemesi Batılı hükümetler için savaş kararı almayı daha zor ve maliyetli hâle getirmiştir.

Sosyal düzensizlik veya organizasyonsuzluk yaklaşımı; heterojen yapı, çöküntü bölgeleri, sosyal hareketlilik, sanayileşme ve kentleşme gibi değişkenlerin, suçluluk üzerindeki etkilerine dikkat çekmektedir. Yaklaşımın son dönem temsilcilerinden Sampson ve Groves ise sosyal düzensizliğin göstergeleri olarak şu faktörleri belirtmektedir: a) yerleşimcilerin düşük düzeyde bir ekonomik güce sahip olmaları, b) aynı yerleşim yerinde çok farklı etnik grupların varlığı, c) yüksek düzeyde yerleşimci hareketliliği, d) ailelerin fonksiyonunu kaybetmesi ve e) kentleşme.

Devletler tarafından şiddetin meşru tekelinin ele geçirilmesiyle birlikte yerel şiddet dramatik bir biçimde azalır ve bağımsız askerî güçler zemin kaybederler. Doğru cevap A'dır.

Vekalet savaşlarında iki büyük güç doğrudan savaşmazlar. Birbirleriyle çatışan karşıt güçleri doğrudan ya da dolaylı yollardan destekleyerek uluslararası etkinliklerini artırmaya çalışırlar.

Marksizme göre, kapitalizm suç üretecek şekilde toplumun eşitsiz bir biçimde ekonomik örgütlenmesi olmasına rağmen, yasalar ve hukuk, ekonomik ve politik iktidar sahiplerinin kendi çıkarlarını korumak için kullandıkları bir araçtır.

Modern siyaset teorisinin gelişimi boyunca Nicholas Machiavelli (1469- 1527), Carl Von Clausewitz (1780-1831), Karl Marx (1818-1883), Max Weber (1864- 1920), Michael Foucault (1926-1984) gibi düşünürler şiddet ve siyasetin birbirinden farklı alanlar olduğuna dair yaygın kabul gören bu yaklaşımları eleştirmiş ve şiddetin modern siyasetin kurucu unsurlarından olduğunu iddia etmişlerdir. Arendt (1970) siyaset ile şiddetin birbirini dışladığını iddia etmiştir. Arendt’e göre güç ve siyaset şiddeti dışlar. Ancak gücünü kaybeden siyaset başka türlü rıza üretemediği için baskı ve şiddete başvurur. Johan Galtung (1990) siyasal şiddetin sadece fiziksel şiddete odaklanarak anlaşılamayacağına vurgu yapmaktadır. Bu yaklaşımın bir başka örneğini veren şiddeti fiziki şiddet, yapısal şiddet ve kültürel şiddet olarak üçe ayırır.

Suçun ortadan kalkmasını kapitalizmin ortadan kalkmasına bağlayarak her şeyin devrimle değişebileceğini öngören Marksist idealizme itiraz olarak gelişmiştir.

Lombroso’nun ikinci grup suçluları arasında, paronayaklar, alkolikler, akıl hastaları ve aptallar yer alır. Tutkularına yenik düşüp suç işleyenler ise dördüncü grup suçlular arasında yer alır.

Yapısal şiddet, doğrudan fiziksel zarar vermez ama etkileri şiddetlidir.

Beccaria’yı eleştirilerin odağı haline getiren ceza türü kelle uçurmadır.(Guillotine).

Jackson ve Stafford’ın suç korkusunun sonuçlarını ele alış biçimleri 3 aşamadan oluşur.

Johan Galtung (1990) şiddeti fiziki şiddet, yapısal şiddet ve kültürel şiddet olarak üçe ayırır. Fiziki şiddet doğrudandır; fiziksel zarar vermeye yönelik eylemlerdir. Yapısal şiddet, şiddetin gözle görülmeyen formudur ve doğrudan fiziksel zarar vermeyi hedeflemez ancak etkileri itibariyle doğrudan şiddetten çok daha yıkıcı olabilir. Örneğin bölgeler arası gelir dağılımlarında ki eşitsizlikler yapısal şiddetin unsurlarıdır. Kültürel şiddet ise insanın var oluşunu ve toplumsal kimliğini oluştururken kullandığı sembollerle ilgilidir. Din, dil, popüler kültür ve sanat kültürel şiddetin unsurları olabilir.

Biyolojik suç kuramının toplumsal yapıyı patolojik olarak gördüğü ifadesi doğru değildir. Bu kurama göre suçlular sadece genetik yolla devraldıkları fiziksel yapılarına göre değerlendirilir.

Siyasal rejimler şiddet uygularken farklılaşmış /uzmanlaşmış kimi zorlayıcı kurumlar kullanır. Bu zorlayıcı gücün kurumları ve işlevleri siyasal rejimlerin yapısına göre farklılık gösterebilir. Siyasal rejimlerin zor aygıtları arasındaki en temel ayrım ordu ve polis arasındakidir. Teknik, organizasyonel, personel vb. yapıları farklı amaçlara göre inşa edilen bu kurumlardan orduların temel görevi ulusal savunmayı desteklemek ve dış güvenliği sağlamak iken polisin temel görevi iç düzeni sağlamak olarak tanımlanabilir. Bir diğer deyişle ordular, özellikle devletin dışında gerçekleşen uluslararası savaşlarda devleti/toplumu savunmak görevi ile donatılırken, polis de içeride suçu önleme görevi ile donatılmıştır.

Şiddetin modern siyasetin kurucu unsurlarından olduğunu iddia eden Foucault’dan başkası değildir.

Bilişim, iletişim ve ulaşım teknolojilerinde meydana gelen gelişmelerle birlikte ortaya çıkan küreselleşme dinamikleri; bilişim suçları, siber suçlar, kredi kartı veya telefon dolandırıcılığı gibi yeni suç türlerinin ortaya çıkmasına; geleneksel suç türlerinin ise daha karmaşık biçimlerde işlenmesine imkân sağlamıştır.

Toplumsal kurallar, toplumsal değerlerin temelinde oluşurlar. Değişkendirler, ihlal edildiklerinde kanuni yaptırımları olabilir. Gizli amaçları söz konusudur. Herkes için genelgeçer olamazlar, toplumdan topluma değişkenlik gösterirler.

Nükleer silahların yaratabileceği yıkımın büyüklüğü nedeniyle hiçbir büyük gücün nükleer silahları kullanmaya cesaret edememesine dehşet dengesi denir.

Toplumsallaşma, bireyin içinde bulunduğu toplumun değerleri içselleştirmesi ve ona göre ayak uydurmasıdır.