Bu dönem şiir anlayışında sanatçının estetik yeteneğini hükümdara beğendirmeye çalışması artık söz konusu değildir. Sanatçı daha çok kendi benliğini ve bireysel estetik anlayışını keşfetmeye yönelmiş ve bir yandan da toplumu ilgilendiren olaylara, konulara ilgi duymaya ve tüm bunları sanatına taşımaya başlamıştır. Ayrıca bu dönemde halk şiiri ile klasik şiir arasındaki ayrılık ve uzaklık giderek kapanmaya başlamıştır.