Sami Paşazâde Sezai, Abdülhak Hâmit ve Recaizâde Mahmut Ekrem gibi tabiattaki
her şeyi şaire ilham veren unsurlar olarak görür. Bununla birlikte Ekrem’in II. Zemzemeki tabında yer alan “Mersiye”yi okurken vicdanının, sakin sakin ağlayan kalbin sesini işittiğini, kelimelerin güzideliğinin ve sözlerin tabiiliğinin ruh için güzel bir ahenk olduğunu vurgular. Ona göre, bir çocuğun ölümünü Ekrem’den daha etkileyici, daha mükemmel tasvir eden bir başka Türk şairi yoktur.