Ortaçağ İslam coğrafyacılarından bazıları aynı zamanda tarih, felsefe, astronomi vb. alanlarda eser yazmışlar, bazılarında hepsini bir arada ele almışlar ve böylece özellikle tarih-coğrafya yakınlığı ve kaynaşmasının örneklerini sunmuşlardır. Örneğin, Yakut (ö. 1229) eserlerinde tarih ile coğrafya arasında yakın bir ilişki bulunduğunu ileri sürmüş; Ömeri (ö. 1349) tarafından telif edilen “Mesalikü’l-ebsar fi memaliki’l-emsar” adlı devasa ansiklopedik eser, tarih ile coğrafya konularına ayrılmıştır. Aynı şekilde Hemedani’nin (ö. 1318) “Cami’ut-tevarih” adlı eseri, tarihi coğrafya sahasında da bilgiler ihtiva eder. Biruni (973-1050) tarafından hazırlanan, “Kitab-ı Tahkik ma li’l-Hind”, Belazuri’nin (ö. 892) “Fütuhü’l-Buldan”, Ebu’l-Fida’nın (1273- 1331) “Tarih-i Ebu’l-Fida” ve İbn-i Haldun’un (1332-1406) “Mukaddime” gibi çalışmaları da bu bağlamda değerlendirilebilecek önemli eserlerdir.