XIX. yüzyılın geleneksel müzecilik anlayışında müzelerin işlevleri; toplama, koruma, belgeleme, depolama ve sergilemedir. XX. yüzyılda, bu işlevlere iletişim, bilimsel araştırma ve eğitim de eklenmiştir. Toplama, müze koleksiyonlarının oluşturulması ve geliştirilmesi için nesnelerin toplanması, yani koleksiyonların edinilmesidir. Koruma, müze koleksiyonlarındaki nesnelerin yaşam sürelerinin uzatılması, doğanın ya da insanın neden olabileceği tahribata karşı güvenliklerinin sağlanmasıdır. Depolama, müze envanterinde bulunan ve sergilenen unsurlar dışında kalan, eldeki fazla nesnelerin muhafaza edilmesidir. Belgeleme, koleksiyon nesnelerinin yazılı ve görsel yöntemlerle kayda geçirilmesi, belirli bir sistematik içinde sınıflandırılması ve bu malzemenin dökümünü oluşturan envanterin hazırlanması sürecini kapsar. Müzenin, koruma
ve araştırma işlevlerinden ayrı düşünülemeyecek temel faaliyet alanlarından biridir. İletişim, müzenin bilimsel ve kültürel üretiminin toplumla paylaşımıdır. Müzenin bilimsel ve kültürel üretimi ise koleksiyonlarıyla gerçekleştireceği araştırma, inceleme, sergileme ve bunlarla ilişkili etkinlikleridir. Sergileme, müze koleksiyonlarının belirli bir kurgu ve mantık içinde, temsil ettikleri zaman dilimini
ya da temayı en açık ve net tarzda anlatabilecek şekilde düzenlenmesidir. Müze koleksiyonlarının sergilenmesi üç şekilde gerçekleştirilir: Sürekli/kalıcı sergiler, süreli/geçici sergiler ve gezici sergiler. Eğitim; sanat, kültür ve bilimin toplumun tüm kesimlerine aktarılması amacıyla müzenin üstlendiği bir misyondur. Günümüz müzelerinin bir araştırma merkezi, üniversite, eğitim ve kültür merkezi
olarak tanımlanabilmeleri üstlendikleri bu misyon nedeniyledir. Böylece müzecilikte eğitim; toplama, koruma, araştırma, değerlendirme ve sergilemeyi
de yönlendiren temel işlevlerden biri olarak benimsenmiştir. Bu bilgiler ışığında, müzelerin varlık nedeni olan koleksiyonlarının korunması, bunların gelecek kuşaklara aktarılmasında öncelikli işlevdir.