Sûre, peygamberlik misyonunun kaynağını vurgulayan ve bu gerçeği
pekiştiren bir ifadeyle başlamaktadır. Peygamberler birer beşer olmakla
birlikte hitap ettikleri tüm fertlerden bazı yönleriyle farklıdırlar. Onların
temel görevi tevhid çizgisinden sapmış, dolayısıyla fıtratlarına yabancılaşmış olan insanları yaratılış gayelerine uygun bir kemale ulaştırmaktır. Bu, zorlu bir görevdir. Çünkü her peygamber önce tek başınadır. Karşısında asırların bilinçlere kazımış olduğu, sapkın, şaşkın ve fıtrata yabancı kültür ve ideolojiler vardır. Birey ve toplum söz konusu olduğunda yapılabilecek en zor işlerden birisi de hiç şüphesiz yerleşik kültürü, geleneği ve ideolojiyi değiştirmektir. Peygamber, bu değişimi önce tek başına üstlenen adamdır. O kavminin karşısına aykırı bir sesle çıktığında yalnızdır. Hatta bazen yanında en yakın akrabaları bile yoktur. O babasını, oğlunu ve eşini bile kendisine karşı mücadele veren gruplar arasında bulabilir. İşte onun görevi bu yüzden görevlerin en zorudur. Böylesine zor bir görevi üstlenen kişi, öncelikle iman ve ahlak bakımından son derece kusursuz olmalıdır. Cesaret, sabır, hikmet, söz ve fiillerdeki güzellik onun vazgeçilmez özellikleri arasında yer alır. Zira ancak böylesine yüksek ahlaki değerlere sahip olan kimseler bu zor görevi başarabilirler. Elbette peygamberleri Allah kendi iradesi ile seçer. O çalışmakla elde edilen bir paye değildir. Bununla birlikte Onun peygamber olarak seçtiği kimselerde bu özelliklerin hepsi bulunur. Onlarda bu özelliklerin bir kısmı, derece bakımından farklılık arz edebilir. Ancak hepsinde bu özellikler en azından görevlerini rahatlıkla yerine getirebilecekleri ölçüde bulunur.