2. ayette müslümanlar iki şeyden yasaklanmışlardır: Seslerini Allah rasülünün sesinin üstüne çıkarmaktan; onunla birbirleriyle konuştukları gibi konuşmaktan. Muhammed Hamdi Yazır, ilkinin ileri gitmeyi, ikincisinin ise eşitliği yasakladığı yorumunu yapmaktadır. (Elmalılı, Hak Dini, VI, 4451). Bunlar dikkate alınmadığında karşılaşılacak şey, yapılan amellerin değersizleşmesi, yok olmasıdır. Demek ki Hz. Peygamber ile konuşma tarzı istenilen nitelikte değilse, insanın yaptığı bütün iyi ameller yok hükmünde olacaktır. Peygamber (s.a.v.) ile konuşma tarz ve üslubunun, oldukça hassas bir mevzu olduğu anlaşılmaktadır. “Amellerin yok olması”, Kur’ân-ı Kerîm’de çeşitli yerlerde temas edilen bir konudur. Bunun gerekçeleri arasında imanı inkâr etmek (Mâide 5/5), şirk koşmak (En’âm 6/88), Allah’ın ayetlerini ve ahireti yalanlamak (A’râf 7/147), Allah’ın indirdiğini beğenmemek (Muhammed 47/9), Allah’ın rızasını beğenmemek (Muhammed 47/28) gibi konular sayılmaktadır. Öyle anlaşılıyor ki, Peygamber’e saygısızlık, Allah’a şirk koşmak, Onu inkâr etmek, ahireti yalanlamak gibi dinin esasını oluşturan unsurlarla eşdeğerdir. Ayetin sonunda yer alan “bilmeden, farkında olmadan” ifadesi, Müslümanların hal ve hareketlerinde daima dikkatli ve bilinçli olmalarını hatırlatmaktadır. Yapılan davranışın, hangi sonuçlara yol açacağı düşünülmelidir.