Sevgi ve korkunun birlikte düşünülmesi, iki zıddın bir arada düşünülmesi demek değildir. Kur’ân-ı Kerîm’de, hem “sevgi” hem de “korku”nun ifrat derecesi onaylanmamaktadır. Her iki duyguyu da dengeli bir şekilde algılamak gerekir. Kur’ân’da “takvâ”, “sevgi” ile “korku” gibi iki aşırı duygunun arasında tam merkezindedir. Dolayısıyla “takvâ”da; “sevgi” ve “korku”nun birleşmesinden doğan bir saygı söz konusudur. Bu özelliğinden dolayı “takvâ”; “sevgi” ve “korku”nun çift yönlü rolünü oynamakta, aynı zamanda hem hareket ettiricilik, hem de frenleyicilik görevini yapmaktadır.