Kur’ân’ın bir eda dili değil, bir telakkî dili olması da aslında böyle bir okumayı zora sok- maktadır; yani Kur’ân’da esas olan, metinde var olan manayı tespit etmektir. Beşerî metinlerde mütekellimin (konuşanın) konuştuğu kelam, en nihâyet muhatap tarafından bir anlama kavuşturuluyorsa anlamlıdır. Muhatabın anladığı, kimi zaman anlama sürecinde kişisel katkılarını devreye sokmasını da gerektirir. Oysa ilahî kelam, anlamlarını sürekli kontrol eden mucizevî bir dile sahiptir. Kur’ân, bi- zim kendisine sınırsız manalar yükleyebileceğimiz bir kelam değildir; aksine o, ısrarla kendi anlam dünyasını bize kabul ettirmek ister.