Hakimlerin Bağımsızlığı
Hakimin bağımsızlığı, onun genel olarak herhangi bir kişi veya kuruma bağlı olmamasını,
hiçbir kişi veya kurumdan emir almamasını ifade eder. Bu bağlamda hakimin bağımsızlığı
belirli uyuşmazlıklar bakımından değil; genel olarak tüm uyuşmazlıklar bakımından ortaya çıkan soyut nitelikli bir özelliktir. Dolayısıyla hakimin bir uyuşmazlıkta bağımsız olması bir başka uyuşmazlıkta ise bağımsız olmaması diye bir şey söz konusu olmaz. Hakim
genel olarak ya bağımsızdır ya da değildir. Bu bakımdan hakimin bağımsızlığı, aşağıda
inceleyeceğimiz tarafsızlığına nazaran daha soyut bir özellik olarak karşımıza çıkar.
Hakimlerin yerine getirdikleri görevin önemine binaen, Anayasada bağımsızlıkları
özel olarak düzenlenmiştir. Buna göre; hakimler, görevlerinde bağımsızdırlar. Anayasaya,
kanuna ve hukuka uygun olarak vicdani kanaatlerine göre hüküm verirler. Hiçbir organ,
makam, merci veya kişi, yargı yetkisinin kullanılmasında mahkemelere ve hâkimlere emir
ve talimat veremez; genelge gönderemez; tavsiye ve telkinde bulunamaz. Görülmekte olan
bir dava hakkında Yasama Meclisinde yargı yetkisinin kullanılması ile ilgili soru sorulamaz,
görüşme yapılamaz veya herhangi bir beyanda bulunulamaz. Yasama ve yürütme organları
ile idare, mahkeme kararlarına uymak zorundadır; bu organlar ve idare, mahkeme kararlarını hiçbir suretle değiştiremez ve bunların yerine getirilmesini geciktiremez (Anayasa
m.138).
Bununla birlikte bağımsızlıklarını güvence altına almak adına hakimlere, Anayasada
bir takım teminatlar da tanınmıştır. Bu bağlamda, hakimler azlonulamazlar, kendileri istemedikçe Anayasada öngörülen yaştan (65 yaşından) önce emekliye ayrılamazlar, bir mahkemenin veya kadronun kaldırılması sebebiyle de olsa, aylık, ödenek ve özlük haklarından
yoksun kılınamazlar (Anayasa m.139).