Biyoyararlanım için iki önemli in vitro deney yöntemi vardır. Bunlardan dissolüsyon testi, mide veya bağırsak suyunun taklit edildiği ortamlarda, 37°C sıcaklıkta çözünme hızını ölçmek için kullanılır. Deneyin uygulandığı farmasötik dozaj şeklinin %50’sinin yapay vasatta çözündüğü zaman değerlendirme için dikkate alınan ölçüttür. Gastrointestinal kanaldan (mide-barsak kanalından) çabuk emilen, absorbe edilen fakat farmasötik şekle bağlı olarak dissolüsyonu dolayısıyla absorbsiyonu geciken ilaçlar, bu deneyde vücutta gerçekleşecek durum için yüksek öngörü sağlar. Fakat tersi durumdaki ilaçlar için dissolüsyon testi iyi bir parametre değildir. Dissolüsyon, in vivo testin yerine ya da ona tamamlayıcı olarak kullanılmasının yanında yeni ilaç geliştirme aşamasında, aday formülasyonlardan en uygun olanı seçmek ve kalite kontrolü gerçekleştirmek amacıyla da kullanılabilir. Yapılan ikinci deney ise X ışını difraksiyon testidir. Bu test, ilacın kristal yapısını çözümleyerek dissolüsyon derecesine yönelik fikir edinmek amacıyla gerçekleştirilir.