Yüz yılı aşkın bir süredir toplumların ilgi odaklarından biri olan sinema daha ilk

günlerinde eğlenceli ve ilginç bir buluş olarak ticaret sahnesindeki yerini almıştır.

Sinemanın öncüsü fotoğraftır. Fotoğraf bir tek durağan görüntüden oluşur; sinema filmi ise art arda dizilmiş görüntülerden. Bin sekiz yüz seksenlerde, nesnelerin görüntülerini bir film üzerine daha sonra da özel bir kâğıt üzerine kopyalayarak sabitlemek mümkündü. Hareket hâlindeki bir nesnenin de fotoğrafı çekilebiliyor hareketin bir ânı “imge” olarak kâğıt üzerinde kalıyordu. Ancak, fotoğrafın yeniden ürettiği gerçeklik durağan bir gerçeklikti. Oysa, insan hareketin taklidinin, yani nesneyi hareket ederken kaydetmenin ve bu kaydı görmenin yollarını aramaktaydı. Bu arayışın izleri on dokuzuncu yüzyılın optik oyuncaklarında belirginleşir. Hareket yanılsaması yaratan optik oyuncaklar insanın sinemaya evrilen merakının ortaya çıkardığı örneklerdir. Sinemanın ortaya çıkması için fotoğrafın yanı sıra pek çok bilgi ve deneyin bir araya gelmesi gerekmiştir. Ağ tabaka izlenimi denen bir göz kusurunun fark edilmesi de sinemanın doğuşunda fotoğraf kadar belirleyici bir yere sahiptir. İnsan gözü bir nesneye baktığı zaman ağ tabaka üzerinde o nesnenin imgesi oluşur, nesne yok olduğunda ya da göz başka bir nesneye çevrildiğinde ilk imge kısa bir süre gözün ağ tabakası üzerinde kalır. Buna ağ tabaka izlenimi denir. Durağan resimlere belli bir hızla art arda bakıldığında göz her bir resim arasındaki boşluğu imgenin ağ tabaka üzerinde belli bir süre kalması nedeniyle doldurabilmektedir. Böylece nesne hareket ediyormuş gibi görülür. Örneğin, koşan bir atın değişik anlarda çekilmiş fotoğrafları art arda ve belli bir hızla gözümüzün önünden geçirildiğinde at koşuyormuş gibi görürüz. Bu bir yanılsamadır ve sinema bu yanılsama ile fotoğrafı bir araya getirme düşüncesinden doğar.