Dünya genelinde kadınların emek piyasasına katılım oranının gittikçe düştüğü görülmektedir.  Kadınlar aslında kırda tarımsal üretimde katılırlar ancak oradaki konumları da “ücretsiz aile işçisi” olarak tanımlanır. Kadınların işgücüne katılım oranlarının düşük olması birçok nedeni bulunmaktadır. Kadınların işgücüne katılmasını engelleyen en önemli unsurlardan biri toplumsal cinsiyete dayalı işbölümüdür. Cinsiyetçi işbölümü kapsamında kadınların temel rolleri ev işlerinden ve aile üyelerinin bakımında sorumlu “ideal ev kadınlı”, “iyi bir eş” ve “iyi bir anne” olarak tanımlanmaktadır. Bu sorumluluklar da kadınların emek piyasasına katılmasına engel olur. Ataerkil yapı ve ilişkiler kadınları gelir getiren işlerin dışına iter. Özellikle de vasıfsız ve düşük eğitimli kadınların- çalışmayı isteseler bile- çalışma kararı kocasının kararına bağlıdır. Erkekler kadınların çalışmasını “aile reisi” konumlarına bir tehdit olarak algılayabilmekte dolayısıyla da kadınların çalışmasına engel olmaktadırlar. Piyasanın yapısal unsurları, yani kadınların çalışabilecekleri işlerin sınırlı olması, çalışma koşulları, ücretlerin azlığı, çocuk bakım hizmetlerinin yokluğu, bu hizmetleri maliyetinin yüksekliği ile kadınların ev içi sorumlulukları bir araya geldiğinde de çalışma fikri kadınlar için anlamını yitirebilmektedir. Gelir getiren işlerde çalışan kadınlardan evdeki işleri aksatmadan yerine getirmesi beklenir. Dolayısıyla, kadınlar çalışsa bile ev işlerini tek başlarına üstelenir; hem işyerinde hem de evde emeklerini çift yönlü kullanmak zorunda kalmaları onları çalışma yaşamından soğutmaktadır.