Sanayi devrimi yıllarında kadın, erkek ve çocuklar üretim sürecine katılmış düşük ücretle çalışmışlardır. O yıllarda kadınların ücretli işi, evdeki kişisel hizmeti aksattığı ve erkeklerin ücretlerini düşük tuttuğu için ataerkilliğin yani erkeklerin çıkarlarıyla çatışıyordu. Erkekler sendika örgütlenmeleriyle aileyi tek başına yetiştirmeye yetecek kadar ücret talep etmişlerdir. 19. yy sonu ve 20. yy başı aile ücreti kapitalist sistem için önemli bir norm hâline gelmiştir. Hartmann, aile ücretini sermaye ve ataerkillik arasındaki gerilimin çözümü olarak yorumlamaktadır. Aile ücreti, ataerkilliğin maddi temelini iki şekilde sağlamlaştırır: Birincisi, erkek emeği daha iyi gelire ve daha iyi işlere sahiptir, kadınlar düşük ücret alması erkeklerin kadınlar üzerindeki maddi gücünü artırır ve kadınların meslek sahip olmak yerine eş olmaları yönünde bir tercihe zorlar. İkincisi, kadınlar evde erkeklerin doğrudan faydalandığı hizmetleri yerine getirir. Günümüzde kadınların ücretli işlerde çalışmalarının artışı emek piyasasında cinsiyete dayalı iş bölümünü yeniden yaratır ve kadınlar evde kullandıkları emekleriyle örtüşen düşük statülü ve düşük gelirli işlerde çalışırlar. Tarihsel olarak ataerkil ilişkiler sermaye ve erkekler açısından zarar görmeden devam eder.ş