1950’li yıllarla birlikte eğitim, istihdam ve siyasal hayata katılımın kadınlar arasında görece yaygınlaşmaya başladığı, ancak gerek eğitim sisteminin her aşamasına gerekse ekonomik ve çalışma yaşamının her alanına erkeklere oranla daha düşük düzeyde ve ayrıca kadın emeğini marjinalleştiren (Ecevit, 1993, s.125) yetersiz koşullarda katıldıkları görülmektedir. Cam tavanlar kadınları engellemeye devam etmiş, dolayısıyla kadınlar, kamu kurum ve kuruluşlarında karar mekanizmaları ve yönetimin etkili pozisyonlarından uzak kalmışlardır.