Montesquieu Kanunların Ruhu Üzerine’ye şu
sözlerle başlar: “Yasalar, en genel anlamında, şeylerin
doğasından kaynaklanan zorunlu ilişkilerdir.
Bu anlamda, tüm varlıkların kendi yasaları vardır. Montesquieu yasa terimini
iki anlamda kullanır: (1) insanların kendi davranışlarını
düzenlemek için yarattıkları bir emir
veya kural olarak yasa; ve (2) fiziksel, biyolojik ve
toplumsal görünümleri içinde, evrendeki özellikler
arasındaki ilişkilerin bilimsel bir ifadesi olarak
yasa. Düzenin sağlanması ve değişmenin sorunsuz
ve acısız gerçekleşmesi için birinci anlamında
yasaların ikincilere uygun olması gerektiğini varsayar.
Fakat Montesquieu bir ‘yasalar hiyerarşisi’
ima eder: “fizik madde benzeri ‘alt-düzey’ olgular,
kendi işleyişlerini düzenleyen bilimsel yasalardan
sapma göstermezler, ancak zekâ sahibi üst-düzey
varlıklar yasalara ters düşebilir veya onları ihlâl
edebilirler: bir toplumun bilimsel yasaları mutlak
değil de olasılıklı bir yapıdadır”.